W dniu 8 listopada 2024 roku odbyło się w Warszawie doroczne spotkanie osób odpowiedzialnych za życie konsekrowane w diecezjach polskich. Do siedziby Konferencji Episkopatu Polski przyjechali z całej Polski księża wikariusze biskupi i delegaci ds. życia konsekrowanego oraz referenci i referentki właściwych wydziałów kurialnych. Diecezję legnicką reprezentował wikariusz biskupi ds. formacji stałej duchowieństwa i osób konsekrowanych ks. dr Krzysztof Wiśniewski oraz diecezjalna referentka zakonna s. Ewa Kata ze Zgromadzenia Sióstr Św. Marii Magdaleny od Pokuty. Spotkaniu przewodniczył bp prof. Jacek Kiciński CMF, szef Komisji KEP ds. Instytutów Życia Konsekrowanego i Stowarzyszeń Życia Apostolskiego.
Spotkanie rozpoczęło się o godzinie 9.00 Eucharystią, podczas której bp Kiciński wyakcentował odpowiedzialność osób konsekrowanych za otrzymany dar łaski powołania i misję miłosierdzia. Po Mszy świętej rozpoczęły się obrady. Biskup przypomniał cel spotkania, jakim było wytyczenie wspólnej drogi formacyjnej osób konsekrowanych w nadchodzącym Roku Jubileuszowym. Nawiązując do hasła Jubileuszu „Pielgrzymi nadziei”, bp Jacek podkreślił, że osoby poświęcone Bogu są szczególnymi pielgrzymami nadziei, bo są głosicielami Jezusa – „naszej nadziei”, pośród sytuacji beznadziei i wielkiego smutku w świecie. Osoby konsekrowane są nadzieją dla świata, bo wybierają najbardziej radykalną formę naśladowania Jezusa Chrystusa.
O. Kazimierz Malinowski, franciszkanin, sekretarz Komisji, przedstawił propozycję konkretnych działań i postaw opisanych w Bulli papieża Franciszka „Spes non confundit” (Nadzieja zawieść nie może), ogłaszającej Jubileusz 2025. Papież określił je jako znaki czasu i zarazem znaki nadziei.
Bp Damian Muskus OFM rozwinął zagadnie życia konsekrowanego jako znaku nadziei. Oparł swoje wystąpienie na Dokumencie końcowym Synodu o synodalności. Życie konsekrowane nazwał, w ślad za dokumentem, „głosem proroczym”, które jest wyzwaniem rzuconym Kościołowi i światu. Ukazał to „Boże prowokowanie” w pięciu wymiarach. 1. Radykalizm – jako odpowiedź na zobojętnienie. „Jeśli Jezus nie będzie nam wystarczał, będziemy krzywym zwierciadłem Ewangelii. Tylko życie radykalne jest znakiem. Natomiast udawanie i hipokryzja odbierają resztki nadziei. Niech ludzie zazdroszczą nam szczęścia!” – mówił bp Damian. 2. Świadectwo braterstwa – jako odpowiedź na brak więzi. Wspólnoty zakonne rzucają wyzwanie „epidemii samotności”. Potrzeba takich przełożonych, którzy potrafią być animatorami życia wspólnotowego. 3. Posługa ubogim – jako odpowiedź na kult sukcesu. Ubodzy zdają się być przeźroczyści, niewidzialni dla wielu. Potrzeba mocnego głosu, by upomnieć się o tych ludzi. Wielkoduszność osób konsekrowanych rzuca wyzwanie małoduszności innych. 4. Troska o migrantów – jako odpowiedź na ksenofobię. Zgromadzenia zakonne mają już doświadczenie dzielenia codzienności z ludźmi pochodzącymi z różnych krajów. 5. Opieka nad skrzywdzonymi – jako odpowiedź na styl przemilczania prawdy. Wyzwaniem jest tworzenie przestrzeni zdrowienia dla osób poranionych przez nadużycia władzy. „Nie ulega wątpliwości, że i nasze wspólnoty zakonne nie są wolne od nadużyć władzy, sumienia. Mamy swoje wstydliwe i tragiczne karty. Również i nam zdarzało się widzieć brata czy siostrę, która stosuje przemoc wobec podległych jej współsióstr czy braci. Również i nam zdarzało się nie słyszeć płaczu i wołania o pomoc… Potrzeba zmiany mentalności, by nie stawiać wyżej dobra wspólnoty nad dobro skrzywdzonej siostry czy brata” – podkreślił bp Damian.
Ks. dr Tomasz Rusiecki, przewodniczący Podkomisji ds. Indywidualnych Form Życia Konsekrowanego, przedstawił aktualny stan rozwoju tych powołań w Polsce. Podkreślił, że nie są to formy życia prywatne, lecz włączone w świętość Kościoła i jego misję. Są owocem przyjęcia wezwania do służby w Kościele. Skupienie na sobie, indywidualizm i izolacja nie są zgodne z miłością oblubieńczą do Chrystusa. On jest centrum życia osób konsekrowanych. Istotna jest komunia z całym Ciałem Chrystusa, którym jest Kościół. W Polsce konsekrowano łącznie 464 panny, z tego 15 osób zmarło, porzuciło ten stan 11 kobiet. Pobłogosławiono 529 wdów, 101 z nich zmarło, a zwolnione zostały 3 kobiety. Jest jeden wdowiec konsekrowany. Życie pustelnicze wiedzie 18 osób.
S. Aleksandra Huf, ze Zgromadzenia Misyjnego Służebnic Ducha Świętego, omówiła zwięźle program formacji stałej życia konsekrowanego w Polsce, zatytułowany: „Pielgrzymi nadziei na drodze pokoju – misja Kościoła dziś”. Program zachęca do twórczego słuchania siebie nawzajem i do formowania postaw budzących nadzieję.
Pomiędzy wystąpieniami był czas na głosy uczestników spotkania, a po obiedzie, w oddzielnych grupach roboczych, spotkali się księża i siostry referentki. Praca w grupach dotyczyła głównie przygotowań do Roku Jubileuszowego oraz spotkań formacyjnych w diecezjach. Poznanie tak wielu osób zaangażowanych było szczególnie ubogacające.
